ناگهان

اي رفته كم‌كم از دل و جان، ناگهان بيا

                                                             مثل خدا به ياد ستمديدگان بيا

 قصد من از حيات، تماشاي چشم توست

                                                            اي جان فداي چشم تو؛ با قصد جان بيا

چشم حسود كور، سخن با كسي مگو

                                                            از من نشان بپرس ولي‌ بي‌نشان بيا

 ايمان خلق و صبر مرا امتحان مكن

                                                           بي‌ آنكه دلبري كني از اين و آن بيا

قلب مرا هنوز به يغما نبرده‌اي

                                                           اي راهزن دوباره به اين كاروان بيا

فاضل نظری

مثل هر روز ... فاضل نظری ...

دشت خشكيد و زمين سوخت و باران نگرفت
زندگي بعد تو بر هيچ كس آسان نگرفت

چشمم افتاد به چشم تو ولي خيره نماند
شعله اي بود كه لرزيد ولي جان نگرفت

دل به هر كس كه رسيديم سپرديم ولي
قصه عاشقي ما سر و سامان نگرفت

تاج سر دادمش و سيم زر، اما از من
عشق جز عمر گرانمايه به تاوان نگرفت

مثل نوري كه به سوي ابديت جاريست
قصه اي با تو شد آغاز كه پایان نگرفت